Vandaag was het weer zover , ik moest naar de supermarkt. Nooit gedacht dat naar de supermarkt gaan het gevoel zou geven als in een oorlogszone met een onzichtbare vijand. Mensen die elkaar angstvallig ontwijken ,zelfs bijna vechten voor het laatste pakje droge voedingswaar en de sfeer die enorm kil is.

Ik kwam aan op de parking en zag dat er redelijk wat auto’s stonden. Oei , ik ging toch niet te lang buiten moeten wachten want ik had geen jas aan. Het was zonnig maar toch maar hooguit 8 graden. Op weg naar de ingang zocht ik mijn portefeuille voor kleingeld voor een karretje maar dit was niet nodig een winkelbediende overhandigde mij het proper gemaakte karretje. Uiteraard met de nodige afstand, ze leek me koud te hebben waarschijnlijk dat het meisje daar al enkele uren stond. Ze was duidelijk warmer gekleed dan ik.

Ik ga vandaag steak met aardappelen en witloof met champignonsaus maken. Wat had ik dus nog nodig. Witloof, champignons, madera en citroenen. De rest had ik thuis nog liggen. Als eerste kwam ik met mijn ontsmet karretje in de fruit en groenten rayon. Ik koos voor een zakje witloof van 800 gr en een bakje gesneden champignons (werkbesparend). Trouwens sinds heel dat groene wollen sokken gedoe rond plastiek begin ik steeds meer na te denken hoe ik het beter zou kunnen doen voor mezelf. Ik had dus beter voor los witloof gekozen aangezien ik thuis groenten en fruitzakjes heb liggen. De champignons zaten ook in een plastiek bakje. Het volgende dat ik nodig had was steak. Ik koos voor een chateau Briand. Ik hou van een mooi stukje vlees helaas zat dit ook in een plastiek bakje. Op weg naar de Madera wijn was het opletten. Kijken dat ik niet te dicht in iemands buurt kwam en omgekeerd en zonodig een andere weg uitstippelen.

Er stonden gelukkig nog twee flessen waarvan er nu een trots in mijn kast staat. Ik geraakte helaas afgedwaald door mijn iPhone . Er was nog iets dat ik nodig had maar wist niet meer wat, scrollend door mijn Facebook voelde ik dat ik werd aangestaard. Ik keek op, een vrouw achter mij keek mij geïrriteerd aan. Ik kon het ze niet kwalijk nemen want mijn karretje versperde de gang. In normale omstandigheden had deze vrouw waarschijnlijk mijn karretje bruusk aan de kant geduwd met haar karretje en mij zo rakelings gepasseerd. Dit kon dus nu niet . Ik verontschuldigde mij en ging snel verder naar een andere gang om mijn winkellijstje te bekijken. Citroenen , die had ik nog nodig. Ook deze zaten in een plastiek netje.(zucht) Op weg naar de kassa had ik schrik dat ik lang moest aanschuiven dit bleek echter niet. Ik kon gelijk mijn koopwaar op de band leggen en afrekenen. De verkoopster zat bijna helemaal geïsoleerd achter plexiglas en ik vroeg me af of ze gelukkig was.

Nadat ik mijn koopwaar in de auto had gezet, een speciaal voorzien herbruikbaar bakje ( Dat zijn punten) ,kon ik mijn karretje terug afgeven aan het meisje dat buiten verkleumd de karretjes stond te ontsmetten. Ze bedankte me omdat ze op de hoogte was van de elementaire beleefdheid die ze mee had gekregen in haar opvoeding. Uit elementaire beleefdheid zei ik trouwens alstublieft . Het kon haar voor de rest niets schelen en mij ook niet. Positief punt ik heb vandaag voor de eerste keer sinds jaren voor 0,99 cent de liter kunnen tanken. Het voelde als een overwinning in deze rare periode.